“İnsana, bir musîbet gelince hislenmemesi mümkün mü?"
03/05/2024 Cuma Köşe yazarı V.T
Ömer bin Abdül-aziz: “Ey müminlerin emîri! Sabretmeniz gerekir. Yoksa,
ecir ve sevâbınız boşa gider!"
Ebû Nasr Recâ bin Hayve hazretleri Tâbiînin büyük fıkıh âlimi ve velîlerdendir. Filistin’de doğdu. 730 (H.112) târihinde vefât etti. Fakihliği yanında, büyük bir hadîs âlimidir. Abdullah bin Amr bin Âs, Ebüdderdâ, Ebî Saîd-ül-Hudrî ve daha Eshâb-ı kirâmdan “radıyallahü anhüm” hadîs-i şerîf rivâyetinde bulundu. Halîfe Süleyman bin Abdülmelik, ondan kendisine mektup yazmasını istemişti. Halîfe olmadan önce ve sonra Ömer bin Abdülazîz ile çok yakın dostlukları vardı. Sık sık görüşürlerdi. Süleyman bin Abdülmelik’e kendisinden sonra, Ömer bin Abdülazîz’i halîfe yapmasını, o tavsiye etmişti.
Eyyûb bin Süleyman bin Abdülmelik vefât etmişti.
Cenâzenin bulunduğu yere babası Süleyman bin Abdülmelik, yanında Ömer bin
Abdülazîz, Saîd bin Ukbe, Recâ bin Hayve olduğu hâlde girdi. Süleyman, oğlu
Eyyûb’a bakmaya başladı. Gözleri iyice dolmuştu. Sonra “İnsana, böyle bir
musîbet gelince, hislenmemesi, içinin galeyâna gelip, kabarmaması mümkün değil.
Böyle bir durum karşısında, insanların bir kısmı, Allahü teâlâya karşı tam bir
teslimiyet gösterip, mükâfâtını ondan bekleme olgunluğunu gösterir. Bir kısmı
sabır ve tahammül etme gücüne sâhib olur. Bunların ikisi de, sağlam ve metin
kimselerdir.
Bir kısmı da vardır ki, sabır ve tahammül
gösteremezler. Bunlar zayıf kimselerdir. Fakat, şu anda ben, kalbimde bir
hislenme, acı bir coşma görüyorum. Eğer içime bir serinlik vermezsem, ciğerimin,
üzüntü ve kederden parça parça olacağından korkuyorum” dedi.
Bunun üzerine Ömer bin Abdül-aziz “Ey müminlerin
emîri! Sabretmeniz gerekir. Yoksa, ecir ve sevâbınız boşa gider" dedi.
Saîd bin Ukbe de, ağlamaklı bir hâldeydi. Sanki ağlamak için yardım ister gibi
bir hâli vardı. Recâ bin Hayve ise; “Ey müminlerin emîri! Sizin bu derece,
aşırı bir üzüntüye kapılmanıza, bir mânâ veremiyorum. Ortada o kadar önemli bir
mesele yok. Bana şöyle anlattılar: Resûlullah efendimizin, ezvâc-ı
mütahherasından olmakla şereflenen, Mâriye vâlidemizden İbrâhim adında bir
oğulları olmuştu. Fakat daha küçücük iken vefât etmişti. Onun vefâtında,
Resûlullah efendimizin mübârek gözlerinden yaşlar akıp; (Göz ağlar, kalb
üzülür. Ancak Allahü teâlânın râzı olduğunu söyleriz. Ey İbrâhim, bizler senin
için çok mahzûnuz [üzgünüz]) buyurmuşlardı."
Bu sözler karşısında, Süleyman bin
Abdülmelik hıçkıra hıçkıra ağladı. O kadar ağladı ki, orada bulunanlar bir şey
oldu sandılar.
