07/02/2025 Cuma Köşe yazarı A.U

Terzizâde Ahmed Efendi, Manisa velîlerindendir. Türbesi, Manisa'nın Ege Mahallesi, Sevinç Sokağı'nda olup, duâsı makbûl bir zâttı.

İnsanlar, “onun hürmetine" diye duâ edince muradına kavuşurlardı.

Şöyle ki;

Sevdiklerinden birini, vâli hapsetti bir gün. Hâlbuki hiçbir suçu yoktu adamcağızın.

Garip, hapishânede açtı ellerini ve “Yâ Rabbî! Ahmed Efendi'nin hürmetine kurtar beni bu zindandan” diye yalvardı.

Aradan yarım saat geçti...

Hücre kapısı açıldı birden...

Gelen, vâliydi bizzat.

Pişmânlık duygusu içinde “Kusûra bakma, bir yanlışlık olmuş. Senin suçun yokmuş. Haydi çık, evine git... Bugüne kadar hapis kaldığın için de hakkını helâl et” dedi.

Vâliye sordular:

“Onu niçin bıraktın?”

“Vallâhi ben de bilmiyorum. Gâipten bir ‘ses’ duydum. ‘O suçsuzdur, serbest bırak!’ diyordu. Acele gelip serbest bıraktım” dedi.

● ● ●

Bir gün bu zâta; “Efendim, kul hakkı neden zordur?” diye sordular.

Bu büyük zât;

“Allah affetmez de, ondan. Ama bundan kurtulmanın çâresi var” buyurdu.

“O nedir efendim?

“Dünyâda iken helâlleşmektir.

Âhirete kalırsa, çok zor olur.”