En güzel koku ve en güzel yüz!..
11/06/2024 Salı Köşe yazarı A.U
Abdülmuttalip ölüm döşeğindeyken sekiz yaşındaki torununu yanına oturttu.
Elini omuzuna koyup karşısında diz çökmüş edeple oturan oğullarına sordu:
"Vefâtım yaklaştı, yegâne düşüncem şu yetîmdir.
Onu birinize emânet etmek istiyorum; hanginiz Ona hizmet etmeyi kabul
eder?"
Ebû Leheb kalktı.
"Ben kabul ediyorum" dedi.
Abdülmuttalip "Evet, senin malın çoktur,
onu aç açık bırakmazsın. Ama kalbin katı, merhametin azdır; yetîmlerse yufka
yürekli olur" dedi.
Hamza kalktı.
"Bana emânet et" dedi.
Abdülmuttalip "Evet, sen buna lâyıksın.
Ama senin de çocuğun yok... Evlâdı olmayan, çocukların hâlinden anlamaz" dedi.
Bu defâ Abbâs kalktı.
"Bana ver babacığım."
Abdülmuttalip "Evet, sen de buna
lâyıksın. Ama senin çocukların fazla; lâyıkıyla ilgilenemezsin" dedi.
Ebû Tâlip kalktı.
Ve arz etti ki:
"Bana emânet et. Malım az ise de Ona hizmet
etmeyi cana minnet bilirim" dedi. Abdülmuttalip;
Efendimize dönüp;
"Ey gözümün nûru! Sen, şu amcalarından hangisinin
yanında kalmak istersin?" diye sordu.
Efendimiz koştu.
Ebû Tâlib'in kucağına oturdu.
Abdülmuttalip'in de istediği buydu.
Güzel torununun başını ve gözlerini öpüp kokladıktan
sonra "Şâhit olun ki, ben bundan daha güzel bir koku; bundan daha
güzel bir yüz görmedim" dedi.
Bu, son sözleri oldu.
