Müslüman olanın geçmiş günahları silinir
12/08/2020 Çarşamba Köşe yazarı H.Y
Cebrail aleyhisselam gelerek “Ya Resûlallah! Allahü teâlâ, Müslüman
olanların cahiliyet devrindeki günahlarını affetti” buyurdu.
Eshab-ı kiramdan Dıhye-i Kelbî “radıyallahu anh”, iman
etmeden önce zengin bir Arap melikiydi. Gayet zengin, yakışıklı, beyaz ve
güzeldi. Peygamber Efendimiz, onun Müslüman olmasını çok arzu ederdi. Zira
mevkii, itibarı ile etrafında ona bağlı yedi yüzden fazla kişi vardı. Onların
da İslamiyet ile şereflenmeleri kendisine bağlıydı. Cebrâil aleyhisselâm,
Kur’ân-ı kerimi Peygamber aleyhisselama getirirken ekseriyâ insan şeklinde
gelirdi. Çoğu kere de, sahabe arasında, Dıhye ismindeki genç
şeklinde gelirdi. Bu Dıhye ilk zamanlar îmana
gelmemişti. Şam’a gider, orada ticaret yapar, çok para kazanırdı.
Döndüğünde, Peygamber aleyhisselâma hediyeler getirir, Efendimiz de onun
hediyelerini kabul ederdi. Ve kendisine; (Ey Dıhye! Yakışıklısın ve
gençsin. Güzelsin ve zenginsin. Yazık değil mi? Öldükten sonra Cehenneme
gideceksin) derdi ve ardından da: (Bir kerrecik ‘Lâ ilâhe
illâllah Muhammedün Resûlullah’ söyle ve Cehennemden kurtul) buyururdu. Dıhye, Efendimizi
hakîkaten sever, onu kırmak da istemezdi ve “bir düşüneyim, o da
olur” gibi, tatlı sözlerle idare ederdi.
Bir gün, Efendimizin yanına gelmiş ve yine birçok hediyeler getirmişti. O
ara, Efendimize dedi ki: “Yâ Resûlallah, yüzlerce defa Şam’a gittim, birçok
papazlarla konuştum. Dikkat ettim, papazların sözleri birbirini tutmuyor. Aynı
adam, başka zamanlarda başka türlü konuşuyor. Dikkat ettim, senin hiçbir sözün,
hiçbir sözünü bozmuyor. Hep iyilikten, hep faydalı şeylerden bahsediyorsun. Ben
anladım ki, sen Allah’ın peygamberisin. Ve ben Müslüman olmak istiyorum”
dedi, (Kelime-i şehâdet) getirdi ve Müslüman oldu.
Peygamberimiz, Dıhye’nin Müslümân olmasına çok sevindi. Ve Eshâbına: (Ey
Eshâbım! Bu gece Dıhye’nin şerefine bizim evde ziyâfet var. Ziyâfete
gelin!) dedi. Hatta, Peygamber aleyhisselâmın sofrasında, o gün üç
türlü yemek vardı. Bir (et yemeği), bir (çorba), bir
de (tatlı).
Dıhye-i Kelbî, Müslüman olmak isteyince Cenab-ı Hak, Resûl-i Ekrem’e bir sabah namazından sonra vahyederek, “Dıhye’nin kalbine iman tohumunun atıldığını” bildirdi. Biraz sonra Dıhye, Mescid-i Nebevîye girdi. Resul-i Ekrem “sallallahü aleyhi vesellem” omuzlarındaki elbisesini yere serdiler. Oraya oturmasını işaret buyurdular. Resûl-i Ekrem’in bu keremini gören Dıhye’nin gözlerinden yaşlar boşandı. Hürmetle, saygıyla: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve Eşhedü enne Muhammeden abdühû ve Resûlüh” diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bunun üzerine Peygamber aleyhisselam, (Niçin ağlıyorsun, ey Dıhye?) diye sordu. O da: “Ya Resûlallah! Ben çok büyük günahlar işledim. Bu günahlarımın keffareti nedir? Malımın, mülkümün sadaka olarak verilmesi mi, yoksa öldürülmem mi gerekiyor?” diye cevap verdi. Efendimiz tekrar, (Ey Dıhye! Nedir günahın?) deyince, “Ya Resûlallah! Cahiliyet devrinin âdetine uyarak kız çocuklarımı öldürmüştüm.” İşte, tam o sırada Cebrail aleyhisselam gelerek, “Ya Resûlallah! Allahü teâlâ, Müslüman olanların cahiliyet devrindeki günahlarını affetti” buyurdu.
