13/01/2025 Pazartesi Köşe yazarı A.U

Bugün Balıkesir-Bigadiç'e bağlı, İskele kazâsında yatan bir “Allah dostundan” bahsedeceğiz.

Oğul Paşa’dan.

(Rahmetullahi aleyh.)

O devirde bir kadının doğan çocukları yaşamıyordu.

Bebekken ölüyordu.

Kadın da üzülüyordu!

Yine çocuğu olacaktı.

Bir gün kendi kendine;

“Eğer bu doğacak çocuğumuz yaşarsa, onu, büyüdüğünde Oğul Paşa'nın hizmetine vereceğim” diye düşündü...

Yâni onu, doğmadan nezretti bu velî zâta.

Doğum vakti geldi.

Ve bir “kız” çocuğu oldu.

Ama “kambur”du yavrucak.

Üstelik de “topal”dı.

Büyüdüğünde, annesi bir gün tuttu kızın elinden, götürdü bu zâta.

Bu çocuğu hakkında yaptığı nezri söyleyip;

“İşte o çocuk bu. Ama gördüğünüz gibi sakattır” dedi.

Oğul Paşa üzüldü!

Ve o kadıncağıza;

“Üzülme, Allah her şeye kâdirdir. Dilerse bu yavruya da şifâ verir” buyurdu.

Sonra açtı ellerini.

Duâ etti Rabbine:

“Yâ Rabbî! Bu çocuğa sıhhat ver de düzelsin bu sakatlıkları” diye yalvardı.

O anda iyileşti çocuk.

Sapasağlam oldu.

Kamburluk ve topallığından eser bile kalmadı...