"Ben de seni bekliyordum"
24/10/2019 Perşembe Köşe yazarı A.U
Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri henüz çocukken yüzünde “nûr”
parlıyor, onu görenler hayran olup “hayır duâ” ediyorlardı kendisine.
Dedesi, Şihâbüddîn adında bir velî olup, “ölüm hastalığına” yakalanmıştı
bir zaman.
Nihâyet vefâtı yaklaştı.
Aile fertleriyle vedâlaştı...
Sonra torunlarıyla görüştü.
En son Ubeydullah'ı getirdiler.
O zaman pek küçüktü.
O içeri girince çok sevindi...
Doğruldu yatağından.
Kucağına aldı.
Bağrına bastı.
Ve ağlayarak;
“Ben de seni bekliyordum” dedi.
Diğer çocuklarına;
“Bu Ubeydullah, ileride çok büyük bir velî olacaktır, fakat ben o günleri
göremem. Bunun hidâyetinin 'nûr’u âlemi tutacak, cihan pâdişahları emrinde
olacaktır” dedi.
Babasını gördü.
Ve ona dönüp;
“Ey oğlum! Bunun yetişmesini sana ısmarlıyorum” dedi.
Sonra vefât etti...
● ● ●
Bu zât bir gün dostlarına;
“Birbirinizi çok sevin. İnsan birini sevdi mi, onda kusur göremez.
Sevmeyince de aksine her şeyi göze batar. Meselâ ben, sizlerde, hiç kusur
göremiyorum” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
Buyurdu ki:
“Çünkü sizi çok seviyorum. Seven, sevdiği kimsede aslâ kusur göremez.”
