29/06/2024 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin bir talebesi vardı.

Onu çok severdi.

Bir gün çağırıp;

“Ey evlâdım! Bu aralar memleketine gitmeyi düşünmüyor musun?” diye sordu.

Genç talebe;

“Hayır hocam, bir mecburiyet olmadıkça yanınızdan ayrılmak istemiyorum” dedi.

Buyurdu ki:

“Ama gitmen gerekiyor oğlum.”

Çocuk merak etti:

“Neden hocam?”

“Çünkü annen ve baban bana sıkıntı veriyorlar. Çabucak git de gel” buyurdu.

Delikanlı bir şey anlamadı.

“Peki efendim” dedi.

Ve memleketi olan Horasan'a gitti.

Anne ve babasına da anlattı bunu.

Onlar, bunu duyunca ağladılar!

Çocuk şaşırdı!

Sordu hemen:

“Niçin ağlıyorsunuz, bir şey mi oldu?”

Annesi anlattı:

“Oğlum, biz babanla, beş vakit namazdan sonra hocan Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerine teveccüh edip duâ ediyorduk.”

Genç sordu:

“Nasıl duâ ediyordunuz?”

“Yâ Rabbî! Hocası, oğlumuza izin versin de onu bize göndersin diye yalvarıyorduk.”

Mesele anlaşılmıştı...

Onlarla görüştü.

Aynı gün geri döndü.

Ve bir daha ayrılmadı yanından...