31/07/2024 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Behâeddîn-i Buhârî hazretleri anlatıyor:

Gençliğimde mübarek bir zatla yakınlığım olmuştu...

Kendisine dedim ki:

“Bana nasihat edin.”

Cevaben “Nefsin sana düşmandır. Dikkat et, günahlar karşısında seni mağlup etmesin. Bu yolda asıl maksat; nefsi temizlemektir” dedi.

Hoşuma gitti.

Ve kendisine;

“Efendim, teveccüh buyurun da bu işi yapmam kolay olsun” dedim.

“Öyleyse insanlardan ümit kesip Allah’a güven” buyurdu.

“Peki efendim” dedim.

Tenha bir dağa gittim.

Orada gece gündüz ibadet yapmaya başladım. Bir müddet sonra tekrar o zatın yanına gittim.

Mübarek zat, bana;

“Şimdi, aç, fakir ve muhtaçları kolla. Hasta, garip ve yaşlılara yardımcı ol. Yetim ve öksüzlerin derdine derman ol. Kâfir de olsa incitme kimseyi. Zira onlar da Allah’ın kullarıdır” dedi.

“Peki efendim” dedim.

Tuttum bu nasihati de.

Sonra huzuruna vardım.

“Şimdi de hayvanlara karşı şefkatli ol. Onlar da Allah’ın mahlûkudur” buyurdu.

“Peki efendim” dedim.

Tuttum bu nasihati de.

Bütün bunlar; nefsimin ıslahı içindi.

Bir müddet sonra yine onun yanına vardığımda;

“Şimdi de, yollarda, yolcuları rahatsız edecek bir şey görürsen eğilip al, yolları temizle” buyurdu.

Bu nasihatini de tuttum.

Nefsimin şerrinden böylece kurtuldum.”