12/02/2025 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Attâr Hoca “rahmetullahi aleyh” Manisa velilerindendir...

Kerametleri vardı.

Biri şöyle:

Bu zat bir cami yaptırmak istedi bu yörede. Bu camide hem namaz kıldıracak, hem de İslamiyet’i anlatacaktı Allah’ın kullarına.

Ve başladı inşaat.

Ancak valinin adamlarından biri, mâni olmak istedi bu hayırlı işe.

Ama muvaffak olamadı.

Çünkü tanımıyordu onu.

Bilmiyordu onun Allah dostu bir veli olduğunu. Nitekim onun bu davranışı üzdü bu büyük zatı.

Nazik kalbi incindi...

Onun, “Allah sevgisiyle” dolu olan kalbi incinir de, onu inciten cezasız kalır mı hiç?

Kalmaz tabii.

Nitekim aynı gün bir “suç” işledi...

Ve hapse atıldı.

Bu, ilahi bir silleydi.

Bulmuştu cezasını.

Ancak ustalar tedirgindi yine. Attâr Hoca’ya gelip “Efendim, o adamın hapisten çıkıp tekrar inşaata mâni olmasından korkuyoruz!” dediler.

Büyük zât onlara;

“Korkmayın” buyurdu.

“Neden?” dediler.

“Çünkü onun cezası, hususen bu iş içindir. Cami bitmedikçe hapisten çıkmaz” buyurdu.

Hakikaten caminin inşaatı bitene kadar kaldı hapiste.

Ne zaman ki, cami bitti.

O zaman çıktı hapisten.

Çünkü o zatın ağzından öyle çıkmıştı bir defa. Cenâb-ı Hak onları mahcup etmez. Yaratır ağızlarından çıkan şeyi.