“Ömrümde hiç nefsime uymadım!"
08/03/2025 Cumartesi Köşe yazarı A.U
Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretlerinin vefâtından bir gün önce, bir
sevdiği yanına gitti.
Gördü ki; başını kerpiçten yastığına koymuş,
uyuyor.
Başında bekledi.
Uyanınca;
“Ey Dâvud, dışarıda çok güzel bir hava var. İstersen
seni bıraz dışarı çıkarayım” dedi.
Ama o, istemedi.
O kişi, şaşırıp da sebebini sorunca;
“Ömrümde hiç nefsime uymadım. Ölürsem beni şu duvarın
ardına gömün. Yerim belli olmasın. Sağlığımda uzlette yaşadım. Kabirde de öyle
yatayım” buyurdu.
O gün sabaha kadar devamlı namaz kıldı.
Gözyaşlarıyla, duâ ve niyazda bulundu!
En son secdeye vardı.
Fecir sökene kadar başını kaldırmadı secdeden.
Annesi bunu gördü.
Hâliyle merak etti...
Yaklaşıp bakınca vefât etmiş olduğunu gördü.
Çok üzüldü.
O an bir ses duydu.
'Gâip’ten geliyordu.
Kulak verip dinledi;
“Bugün Dâvud-i Tâî
Rabbine ve cennet nîmetlerine kavuştu... Cennet hûrileri, onun için
süslendiler. Ne mutlu Dâvud'a ki, murâdına erdi!” diyordu.
