26/02/2022 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Evliyânın büyüklerinden Ahmed Yekdest Cüryânî hazretleri, gençliğinde Cüryan'dan ticâret için Hindistan'a gidiyordu. Yolda, çocuklarının tâun hastalığından vefat ettiklerini haber aldı.

Üzüldü, sessizce ağladı!

Bu acı haberin üzerine eşkıyâlar baskın yapıp mallarını aldılar.

Sol elini de bilekten kestiler.

Bir tek eli kaldı.

Bu, onun lâkabı oldu.

"Yekdest..."

Yâni "tek elli."

O, bütün bu sıkıntılara rağmen hiç şikâyet etmiyordu.

Hep sabrediyordu.

Kervandakiler ona;

"Çocukların öldü, malın gitti, kolun da kesildi. Buna rağmen sesin çıkmıyor!" dediler.

O ise cevaben;

"Bunlar, Allahın takdîriyle oldu. Sabretmekten başka bir çâre yolu yoktur" dedi.

Bir gece yattı.

Rüyâda ona seslendiler ki:

"Ey Ahmed! Serhend'e git!"

Uyanıp, Serhend şehrine gitti.

Orada İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin oğlu Muhammed Mâsum hazretlerini tanıdı.

Onun talebesi oldu.

Hizmetiyle şereflendi.

Sohbetlerinin bereketiyle kemâle gelip insanlara doğru yolu göstermek üzere Mekke'ye gönderildi.

Orada otuz dokuz sene halkı irşat edip orada vefât etti...