05/04/2025 Cumartesi Köşe yazarı A.U

Derviş Muhammed “rahmetullahi aleyh” hazretleri, dayısı olan Kadı Muhammed Zâhid hazretlerinin sohbetinde kemâle geldi.

Ondan önce nefsiyle çokca mücâdele etti.

O zamanlar insanlardan bîgâne yaşıyor, nefsinin şerrinden kurtulmak için çalışıyordu.

On beş sene riyâzet ve mücâhede yaptı...

Nefsiyle çok uğraştı.

Her şeyi yaptıysa da yine kavuşamadı murâdına.

Çâresizlik içinde ellerini kaldırıp;

“Yâ İlâhî!.. Bu nefsimin şerrinden kurtulmam için bana yardım et” diye yalvardı.

Elini yüzüne sürerken Hızır aleyhisselâmı gördü yanı başında.

Hazret-i Hızır;

“Eğer bu isteğine kavuşmak istiyorsan, dayın Muhammed Zâhid’in hizmetine gir. Zîra nefisten kurtulmanın tek çâresi, nefsinden kurtulanların sohbetidir” dedi.

O bunun işitti.

Anladı asıl işi.

Sevincinden ellerini açıp;

“Yâ İlâhî!.. Sana sonsuz kere şükürler olsun ki, bu işin çâresini bana öğrettin” dedi.

Ve koştu dayısının huzûruna.

Az zamanda kurtuldu nefsinin isteklerinden.

Resûlullah’ın (aleyhissalâtü vesselâm) mübârek kalbinden “fışkıran nurlar”, kalpten kalbe akarak onun kalbine aktılar.