27/02/2022 Pazar Köşe yazarı A.U

Ahmed Hulûsî Efendi, 1800'lü yıllarda Denizli'de yaşadı.

Orada vefat etti.

Şehrin Vâlisi çok kibirliydi.

Hulûsî Efendi ziyâretine gitti.

Maksadı, ders vermekti ona.

Bir sürü sinek doluştu içeriye.

Ama hep vâliye musallat oldular.

Adam kovuyordu onları.

Ama baş edemiyordu o sineklerle.

Zîra inadına hep ona konuyorlardı.

Velhâsıl âciz kaldı, bunaldı.

Hulûsî Efendi, Vâli’ye dönüp;

“Kovsana şu sinekleri!” dedi

Vâli cevâben;

“Kovuyorum ama gitmiyorlar” dedi.

Bu defâ da;

“Sen nasıl vâlisin ki, bir sineğe bile hükmün geçmiyor?” buyurdu.

Sonra kalkıp açtı pencereyi.

Sinekler ânında terk ettiler odayı.

Sanki emir almış gibi.

Vâli almıştı alacağını.

Sıyrıldı o gurûr ve kibrinden

Müdâvimi oldu o dergâhın.

● ● ●

Bu zât bir sohbetinde;

“Allah sevgisi, Onu zikreden kalplere yerleşir. Allahı zikreden kalplerden dünya muhabbeti çıkar gider” buyurdu.

Sordular ki:

“Başka ne ile çıkar efendim?”

Cevâben;

“Allah dostlarının sohbetiyle de çıkar. Böyle zâtlar yoksa, kitaplarını okumak da bu işi görür. Dünya sevgisi çıkınca

Allah sevgisi kendiliğinden kalbe girer” buyurdu...