“Korkmayın çocuklar!”
05/07/2020 Pazar Köşe yazarı A.U
Nişâbur'da yetişen velîlerden Ebû Câfer bin Sinan hazretleri
923 senesinde vefât etti.
Bir gün, birkaç talebesini aldı.
Birlikte gezintiye çıktılar.
Ara ara çıkarlardı böyle.
Ancak talebe arasında bir genç vardı.
Yeni gelmişti medreseye.
Hâliyle bu zâtı tanımıyordu.
Ve büyüklüğüne inanmıyordu.
Bunun için de sevmiyordu Onu.
Daha doğrusu sevemiyordu.
Kendi kendine diyordu ki:
“O da insan, biz de insanız.
Onun bizden ne farkı var?"
Böyle düşünüyordu nedense.
O anda bir hâdise oldu.
İrice bir kurt görüldü ileride.
Dağ tarafından hızla geliyordu.
Hem de onların üzerine doğru.
Talebeler korkuya kapıldılar!
Ne yapacaklarını şaşırdılar.
Ancak bu zât, rahatlattı onları:
“Korkmayın çocuklar!” dedi.
"O kurt, bize bir şey yapmaz.”
Dediği gibi de oldu.
Kurt, bu velînin önüne geldi.
İki ön ayağını havaya kaldırdı.
İki arka ayağı üzerine oturdu.
Ve lisân-ı hâliyle;
“Sen Allah'ın sevgili kulusun. Ben inandım" demek istiyordu.
Bu zât, o gence dönüp;
“Heyhaaat, dağlardaki hayvanlar inandı da, bâzıları hâlâ inanmıyor” buyurdu.
Genç, anladı hatasını.
Onun büyüklüğüne inandı.
Özür diledi kendisinden.
Ve hâlis bir talebesi oldu bu zâtın.
