03/03/2022 Perşembe Köşe yazarı A.U

Dâi Mehmed Efendi Gelibolu'da yaşamış bir Allah adamıdır.

Bu zât bir gün çıktı köyden.

Gelibolu'ya gidecekti.

Yolda yorulup, oturdu bir gölgeliğe.

Ve uyuyakaldı.

Ancak Gelibolu Kolağası, sarhoş sandı bu Allah dostunu.

Dürtüp uyandırdı.

Ve sordu kabaca:

“Kimsin sen? Sarhoşsun üstelik!”

Mübârek zât:

“Hayır ben içki içmem” buyurdu.

Kolağası;

“Yalan söyleme, düş önüme!” dedi

Ve götürüp hapsetti.

Büyük zât tekrar îkaz etti:

“Yapma, pişman olursun!”

Cevap bile vermedi.

Ama kalbi incinmişti mübareğin.

Kırık kalple “Hasbünallah” dedi.

Yani Allah bana kâfidir.

O Hasbünallah! dediğinde, kolağası (felç) oldu evinde.

Tutmaz oldu eli ayağı.

Ama anladı hatasını.

“Eyvâh, ben ne yaptım?” dedi.

Ve sedyeyle gitti hapishâneye.

Onu hapisten çıkarıp;

“Pişmânım, ne olur affet” dedi.

Mübârek zât acıdı yine.

“Tamam, affettim” buyurdu.

O affettim der demez iyileşti.

Sedyeyle geldiği hapishâneden yürüyerek gitti evine.

Dahası, talebesi oldu.

Ömür boyu hizmet etti kendisine.

Ve çok duâsını aldı...