"Elem dikeni batmadıkça, murat gülü açılmaz!.."
07/07/2023 Cuma Köşe yazarı V.T
Hâcegî İmkenegî hazretleri sıkıntılara katlanarak ve zâhiren kırıklık içerisinde senelerce rehberlik yaptı...
Hâcegî Muhammed
İmkenegî hazretleri, "Silsile-i aliyye" denilen büyük âlim ve
velîlerin yirmi birincisidir. 1512 (H.918) senesinde Buhârâ'nın İmkene
kasabasında doğdu. 1599 (H.1008) senesinde İmkene'de vefât etti. Evliyânın
büyüklerinden Derviş Muhammed hazretlerinin oğludur. Zâhirî ve bâtınî ilimleri
babasından öğrendi. Babasından feyiz alarak tasavvufta yetişip kemâle erdi.
Yetiştirdiği velîlerin en başta geleni talebesi ve kendisinden sonra halîfesi
olan Muhammed Bâkîbillah'tır...
Muhammed Bâkî-billah
bir gece rüyâsında Hâcegî Muhammed İmkenegî hazretlerini gördü. Hocası ona;
"Ey oğul! Senin yolunu gözlüyorum" buyurdu. Bâkîbillah hazretleri
buna çok sevindi. Hemen huzûruna gitti. Üç gün üç gece birlikte bir odada baş
başa kalıp, sohbet ettiler. Hâcegî hazretleri ona feyiz verip, yüksek
derecelere kavuşturdu. Sonra Bâkîbillah hazretlerine buyurdu ki:
"Sizin işiniz,
Allahü teâlânın yardımı ve bu yüksek yolun büyüklerinin rûhlarının terbiyeleriyle
tamâm oldu. Derhâl Hindistan'a gidiniz. Orada sizin bereketli nefeslerinizden
bir azîz meydana gelecek, bütün dünyâ onun nûruyla dolacak. Hattâ, siz de ondan
nasîbinizi alacaksınız."
Hâce Bâkîbillah
hazretleri Hindistan'da Serhend şehrine geldiği zaman, kendisine; "Kutbun
etrâfına geldin" diye ilhâm olundu. Bu kutub, İmâm-ı Rabbânî
hazretleriydi. Semerkand ve Buhârâ'dan getirilmiş bu kıymetli tohum, Hindistan
toprağına ekilmiş oldu.
Hâcegî Muhammed İmkenegî hazretleri, ömrünün sonlarına doğru şu şiiri çok
okurlardı:
"Zaman zaman ölümü hatırlarım,/Bugün ne olacak ben de
bilemem./İsteğim Rabbime yakın olmaktır,/Başka ne olursa ona râzıyım."
Mevlânâ Hâlid-i
Bağdâdî hazretleri bir mektûbunda Hâcegî İmkenegî hazretlerinden bahisle şöyle
buyurmuştur:
"Hâcegî İmkenegî kuddise sirruh Hak âşıklarını hakîkî mahbûba kavuşturmak için sıkıntılara katlanarak ve zâhiren kırıklık içerisinde senelerce rehberlik yaptı. Bir gün talebelerinin bir kısmı ile dikenlik bir yerden geçiyorlardı. Bir talebesinin ayakları yalın idi. Hemen her adımda bir diken batıyordu. İçinden gizlice âh çekiyor ve ayağını da hocasının izinden ayırmıyor, tâkip ediyordu. Hocası İmkenegî hazretleri onun bu hâli üzerine iltifât edip; 'Kardeşim ayağa elem dikeni batmadıkça, murat gülü açılmaz' buyurdu. Bu söz üzerine talebenin gönlü pek ziyâde hoşnûd oldu..."
