09/02/2022 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Kumral Abdal, Bileciğin Bozöyük ilçesini nurlandıran bir Osmânlı akıncısı.

Bir gün aldı çıkınını.

Çıktı bir sahrâya.

Sevenlerinden biri de gizlice tâkip ediyordu arkasından. Mübârek zât, bir dağın eteğine varıp açtı çıkınını.

Kuru ekmeği suya banıp yedi.

Sonra zikre başladı:

“Allah.., Allah.., Allah..!”

Fakat o da ne?

Dağ taş iştirak etmişti bu zikre.

Ağaçlar ve vahşî hayvanlar da katılınca, yer gök “Allah!" sesleriyle inledi uzun zaman.

● ● ●

Bir ramazanda, Konya'ya gitti.

Konyalılar ona iftarlık getirdiler.

Ancak kendisi yemedi.

Götürüp bir fakire verdi.

Ertesi gün yine getirdiler.

Onu da verdi bir fakire.

Nihâyet onuncu gün gelip;

“Efendim, lütfen bugün getireceğimiz yemeği siz yiyin artık” dediler.

Mübârek zât;

“Pekâlâ, etli olsun" buyurdu.

Sevinip getirdiler o yemeği.

Tam iftar edecekti.

O an çalındı kapısı.

Açtığında bir fakir vardı kapıda.

“Çok açım, Allah için biraz yemek” diye yalvarıyordu.

Olduğu gibi verdi o fakire.

Kendisi su ile iftar etti yine.