Haram işlememek için kendini çukura atan zat!
09/12/2020 Çarşamba Köşe yazarı V.T
Hakim-i Tirmizî'yi gençliğinde bir güzel kadın evine davet eder. Ancak...
Hakim-i Tirmizî hazretleri hadîs âlimlerinin ve evliyanın büyüklerindendir.
İsmi, Muhammed bin Ali’dir. Buhârâ’nın güneyinde Tirmiz’de doğdu. 320 (m.
932)’de Nişâbûr’da şehîd edildi. Horasan ve Irak’taki muhaddislerden hadîs-i
şerîf öğrenmiştir. Ebû Türâb Nahşebî, Ahmed bin Hadraveyh ve İbn-i Celâ
gibi evliyâ ile beraber bulunmuş ve onlardan çok istifâde etmiştir.
Tirmizî’ye, gençliğinde bir güzel kadın gelerek onu davet etti, ama o asla
kabul etmedi. Fakat bu kadın Tirmizî hazretlerinin peşini bırakmadı. Bir gün
kadının kendisine doğru geldiğini gören Tirmizî hemen kaçmaya başladı. Hakim-i
Tirmizî, bir çukura rastladı. Hemen kendisini oradan atarak, o kadının
şerrinden kurtuldu fakat bacağı kırıldı...
İhtiyârladığı zaman, bir gün eski günlerini hatırladı ve o hâl hatırına
geldi. O an nefsinden zihnine; “O kadının teklifini kabul edip, ihtiyâcını
temin etseydin ne olurdu? Nasıl olsa o zaman gençtin. Daha sonra tövbe
ederdin...” diye bir düşünce geldi. Zihnine, nefisten böyle bir düşüncenin
gelmesine çok üzüldü ve “Ey günahlarla ve pisliklerle dolu olan habîs nefs.
Kırk sene evvel, genç iken hatırında böyle bir şey yoktu da, şimdi bunca
mücâhede ve riyâzetten sonra, günâh işlemedim diye pişman olmak nereden
hatırına geldi?” dedi. Çok üzüldü, bir köşeye çekildi, günlerce ağladı...
“Nasıl oldu da hatırıma böyle pis bir düşünce geldi” diyordu...
Bir müddet sonra, rüyâsında Peygamberimizi (sallallahü aleyhi ve sellem)
gördü. Peygamberimiz ona; “Ey Muhammed! Nasıl sözler söylüyorsun? Senin
yaptığın işler, bizimki gibi değildir. Senin yaptıkların sehiv ve gaflet, bizim
(yanî Peygamberlerin ise) ancak sahv (uyanıklık) ve doğruluktur” buyurdu. Bunun
üzerine pişman oldu ve tövbe etti...
Bir gün, temiz yeni elbiseler giymiş, sarığını sarmış câmiye giderken, bir
kadının evinin önünden geçiyordu. Kadın, çocuğunun kirli elbiselerini yıkamış,
leğen de pislikli su ile dolmuştu. Hakîm-i Tirmizî’yi evinin önünden geçerken,
leğendeki pis suyu olduğu gibi damdan aşağı, üzerine döktü. Her tarafı necâset
ve idrarlı su ile ıslandı. Bunun üzerine Hakîm-i Tirmizî hazretleri hiçbir şey
söylemediği gibi, başını kaldırıp bakmadı bile...
Biraz sonra Hızır aleyhisselâm geldi ve “Sen bu hakaret ve kötülüğe katlanıp, sabredip hiçbir şey söylemediğin için bizi gördün” buyurdu. (Çünkü o büyükler, tamamen nefslerinden uzaklaşmış, Hakk'a âşık olmuşlardır. O’ndan başka bir düşünceleri, O’nun rızâsından başka bir maksatları yoktur. Sabır, onların hâli olup, dâima Allahü teâlâyı anarlar.)
