11/03/2022 Cuma Köşe yazarı A.U

Hazret-i Ebû Talha'nın (radıyallahü anh) yaşı hayli ilerlemişti.

İhtiyar hâlinde bir ara;

“Ey müminler! Mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda cihâd edin!" meâlindeki âyet-i kerîmeyi hâtırladı.

Yaşı yetmişe varmıştı.

Heyecana kapıldı birden!

Oğullarını çağırıp;

"Çabuk beni harp için teçhîz edin ki harbe gideyim!" dedi.

Onlar râzı olmadılar.

Babalarına cevâben;

"Ey Babacığım! Resûlullahla birlikte çok cihadda bulundun. Hazret-i Ebû Bekir ve hazret-i Ömer ile de çok harbe katıldın. Şimdi sıra bizde" dediler.

İzin vermediler.

Fakat o ısrar edip;

“Hayır, hayır! Ben cenge gideceğim" dedi.

Hicretin 34. senesinde bir deniz harbi için hazırlıklar yapılıyordu.

O da bu orduya katıldı.

Nihâyet gemiye bindiler.

Bir müddet sonra hastalandı.

Ve o gemide vefat etti.

Bu yüzden defnedilemedi.

Nice günler geçtiyse de mübârek cesedi aslâ bozulmadı.

O, sanki hayattaydı.

Ve tebessüm ediyordu.

Nihâyet gemi sâhile yanaştı.

Mübârek cesedini aldılar.

Karada bir yere defnettiler...