"O gün zâlimlerin bir dostu yoktur!..”
31/07/2019 Çarşamba Köşe yazarı A.U
Tâbiîn devrinin mücâhit velîlerinden Amr bin Utbe hazretleri;
Kûfe’de doğdu.
Geceleri çok namaz kılardı.
Kız kardeşi anlatıyor:
Bir gece namaza durdu...
“Mü’min sûresi”nin başından okumaya başladı.
Bir âyete geldi.
Devam edemedi.
Zîra bu âyette;
“Ey Resûlüm! Müşrikleri kıyâmet günüyle korkut. O gün zâlimlerin bir dostu
ve bir şefâatçisi yoktur” buyuruluyordu.
Bu âyeti okudu...
Bir daha okudu...
Bir daha, bir daha, derken sabaha kadar hep bu âyet-i kerîmeyi tekrar
tekrar okuyup, hürgür hüngür ağladı.
Çok gözyaşı döktü!
● ● ●
Bu zât hep ölümü düşünürdü.
Herkese âhiretten bahsederdi.
Bâzı geceler atına biner, doğru kabristana giderdi.
Mevtâlara okurdu.
Sonra ayağa kalkıp;
"Ey kabirdekiler! Amel defterleri dürüldü. Yanlış işler Allahü teâlâya
arz edildi" diye seslenirdi.
Böylece sabaha kadar gözyaşı dökerdi!
Bazen çöle çıkardı...
Orada namaz kılardı.
O namaza durunca, bir “bulut” onu gölgeler, “vahşî hayvanlar” etrâfında
dolaşır, ama hiç zarar vermezlerdi.
