21/03/2022 Pazartesi Köşe yazarı A.U

Veliyyullah Dehlevî hazretleri, bir gün sevdiklerine “Kibir felâkettir” buyurur.

Ve şu menkîbeyi anlatır:

Vaktiyle kibirli bir padişah vardır.

Bir gün azametle biner atına!

Giderken karşısına biri çıkar.

Eski elbiseli bir ihtiyardır bu.

Yaklaşıp selâm verir.

O, kibrinden selâmını almaz.

Ve kibirle ona sorar ki:

“Kimsin, ne istiyorsun?”

“Seninle bir işim var!”

“Benimle ne işin var?”

O ihtiyar der ki: “Gizlidir az eğil!”

Eğilince “Ben Azrâilim!” der.

Sultanın morali bozulur.

Eli ayağı soğur.

Dizinin bağı çözülür.

Ve kekeleyerek der ki:

“Az mühlet ver ailemle görüşeyim!”

Ama melek;

“Olmaz!” der ve rûhunu alır.

Sonra oradan ayrılır.

Sâlih bir Müslümanın yanına varır.

“Selâmün aleyküm!”

“Aleyküm selaaam!”

“Ey kişi! Seninle bir işim var.”

“Hayhay, baş göz üstüne.”

“Ben Azrâilim!” der.

“Oo, hoş geldiniz, ben de sizi bekliyordum, ne olur, çabuk olun. Beni Rabbime kavuşturun.”

“Peki, rûhunu nasıl alayım?”

“Namaza durayım, ben secdedeyken rûhumu alıver.”

Melek, “Pekâlâ!” der.

Secdeye inince rûhunu kabzeder...