Eshab-ı kirâmın gayesi insanların kurtuluşu idi
17/12/2020 Perşembe Köşe yazarı S.A
Eshab-ı kirâmın imanları da ibadetleri de hakikatti... Onları
hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu.
Her şeyin bir sureti (şekli, görünüşü) bir de hakikati
vardır. Şüphesiz suret hakikatin yerini tutamaz, onun yerini dolduramaz.
Bir çocuk, ince zayıf eliyle, içi lif, pamuk dolu bir arslanı yıkabilir. Çünkü
çocuk, küçük de olsa bir hakikat taşımakta... Arslan, heybetli de olsa nihayet
surettir, şekildir... İşte, Eshab-ı kirâmın (aleyhimürrıdvan) imanları da,
ibadetleri de hakikatti, bizimki gibi suret değildi. Onlar manen çok
yükseldiler, himmetleri de öyle yüceldi, şahsiyetleri öyle büyüdü ki, dünya ve
dünya ziynetleri, kralların debdebe ve saltanatları, zenginlik onların
nazarında çocuk oyuncağından, kumaş veya kâğıttan yapılmış yapmacık bebek ve
biblolardan öteye geçemedi.
Onları hiçbir şey korkutmadığı gibi hiçbir şey de gözlerinde büyümüyordu.
İmanları ve güzel ahlâkları onlara yetmişti. Bütün insanlara iyilik yapmak ve
onları iki cihan saadetine kavuşturmak en büyük arzularıydı...
Kadisiye Savaşından önce başkomutan Sa'd İbni Ebi Vakkas radıyallahü anh,
İran başkomutanı Rüstem'e, Rıb'iy bin Amir'i elçi olarak gönderdi. Rıb'iy
mağrur Rüstem'in yanına girdiğinde; tahtını altından yapılmış, inci ve
yakutlarla süslenmiş buldu. Rüstem'i de, başında tâc, üzerinde göz kamaştıran
elbiselerle, bir mabut gibi oturur gördü. Rıb'iy hazretleri bu manzaraya
gülerek baktı ve hiç önem vermedi. Rüstem sordu:
-Bu kadar uzun mesafeyi katederek buralara kadar niçin geldiniz?
-Bizi Allahü teâla gönderdi. Görevimiz de; insanları insanlara veya başka
şeylere tapmaktan kurtarıp, bütün kâinatı yoktan var eden ve dilediği anda da
yok etmeye muktedir olan Rabbimize ibadet etmeye; diğer dinlerin zulmünden
kurtarıp, İslamın adaletine, dünyanın darlığından çıkarıp, dünya ve ahiretin
genişliğine kavuşturmaktır. Kabul ederseniz el kaldırmadan geri döneriz, bizim
kardeşimiz olursunuz. Reddedenlerle de Allah'ın vaadi tahakkuk edinceye kadar
savaşırız!..
Başkomutan Rüstem imanla şereflenseydi; hem makamı mevkii ona kalacaktı,
hem de ahirette ebedi saadete kavuşacaktı. Ama nasibi yoktu...
Aradan uzun yıllar geçti... Sonra gelen Müslümanlar, Allahü teâlânın
kendilerini bir gaye için gönderdiğini unuttular veya unutur göründüler.
İnsanları, kullara tapmaktan kurtarmak için Yarımadalarından çıktıklarını
unuttular. Onlar da dünyaya meylettiler. Risâlete inanmayan, ahirete dönüş
hesabını düşünmeyen bir insanın eğlenceli ve başıboş hayatı gibi yaşadılar.
Cenab-ı Hak da onlara milletlerin en fena ve en vahşisi olan Moğolları musallat
kıldı. Moğollar, onları kılıçtan geçirip kanlarından nehirler akıttılar, her
türlü işkenceyi yaptılar.
Allahü teala encâmımızı hayreylesin...
