21/08/2024 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin tebesinden Alâeddîn-i Attâr hazretleri anlatıyor:

Bir gün hocamız Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, dergâhın odunluğuna şöyle bir baktılar.

Sonra bize;

“Çokça odun toplayıp odunluğu doldurun, hattâ acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz” buyurdu.

Biz talebeler;

“Başüstüne” deyip koştuk.

Odunluğu odunla doldurduk.

Az sonra kar yağışı başladı.

Kırk gün, durmadan yağdı.

Ama o kışı rahat geçirdik.

Çünkü Hocamızı dinlemiştik.

Nitekim büyükler; “Söz dinleyen, rahat eder” buyurmuşlardır.

● ● ●

Bir talebesi de şöyle anlatıyor:

Bir gün arkadaşlarla bir yerde oturuyorduk...

Ama biri vardı.

Hocamızın “büyük velî” olduğunu bilmiyor, inanmıyordu.

Aleyhinde lâf ediyordu.

Bizse hep uyarıyorduk.

Bir defâsında;

“Allah dostlarına sataşanlar iflâh etmez” dedik.

Ama dinlemedi.

Devam etti konuşmaya. O sırada bir “arı” gelip girdi ağzına.

Ve dilini çok fecî ısırdı.

Ânında dili şişti adamın. Artık bir kelime bile konuşamıyordu.

O vakit pişmân oldu.

Kalbindeki soğukluk, “muhabbet”e döndü.

Az önce aleyhinde konuşurken, şimdi onun muhabbetiyle yanar oldu kalbi...