03/02/2022 Perşembe Köşe yazarı A.U

Alâaddîn Arabî Efendi, Osmânlıda şeyhülislâm idi.

1495 senesinde vefat etti.

Bir grup talebesi hac için yola çıktılar bir gün.

Lâkin birinin hayvanı çok zayıf ve çelimsizdi.

Nitekim bir müddet sonra yorulup yattı yere.

Arkadaşları sordular:

“Neyi var bu hayvanın?”

“Bilmiyorum, yürümüyor. Ama siz beklemeyin. Ben size yetişirim” dedi.

Onlar da devam etti yola.

O talebe, uzunca bekledi.

Ama hayvan kalkmıyordu.

Çölde tek başına kalmıştı.

Delikanlı kafileye yetişemeyeceğim diye telâşlanıp açtı ellerini.

Ve gözyaşlarıyla;

“Yâ Rabbî, hocamın hürmetine bana yardım et” diye yalvardı.

O anda hocası belirdi önünde.

Onu görünce çok şaşırdı.

Bir o kadar da sevindi.

Ve sarılıp öptü ellerini.

Mübârek zât, kaldırdı hayvanı.

Arkasını sıvazladı.

Ve talebeye dönüp;

“Haydi evlâdım! Bin de yetiş kafileye” buyurdu.

Sonra kayboldu gözden.

Hayvan küheylân kesilmişti âdeta.

Birkaç adımda yetişti kafileye.

Hattâ geçti onları...