29/05/2024 Çarşamba Köşe yazarı A.U

Konya’da dünyâya gelen Seyyid Ebül Vefâ hazretleri henüz iki aylıkken ramazan ayı başlamıştı. Gündüzleri süt emmezdi annesinden.

Aradan yıllar geçti...

Yürümeye başladı.

Bir gün annesiyle birlikte sefere çıktılar. Bir bostanın yanından geçiyorlardı ki, “Anneciğim! Burayı tanıdın mı?” diye sordu.

“Tanımadım” dedi.

O şöyle hâtırlattı:

“Hani siz bir seferde yorulup bir bostanın yanında mola vermiştiniz, hâtırladın mı anneciğim?”

“Evet hâtırladım.”

“Bâzı yolcular bu bostandan sahibinden izinsiz kavun alıp aldılar. Herkese dağıtıp sana da bir dilim verdiler, öyle değil mi?”

“Evet oğlum.”

“Sen, onun çalındığını bilmediğin için yedin ve yer yemez karnında şiddetli bir ağrı duydun, öyle değil mi?”

“Evet, öyle olmuştu.”

“İşte o ağrıyı sana ben vermiştim anneciğim. Zîra boğazına haram lokma girmişti” dedi.

Ve şunu da sordu:

“Ben iki aylık bebektim ki, ramazanda gündüzleri hiç süt emmezdim değil mi anneciğim?”

“Evet yavrum.”

“Sen, benim hasta olduğumu zannedip üzülürdün. Ama akşamları emince seviniyordun değil mi?”

Annesi hayretle;

“Evet ama sen bunları nasıl biliyorsun yavrum, ben zor hâtırlıyorum” dedi.

O, gülümseyip;

“Rabbimiz bildirdi anneciğim. Zîra Cenâb-ı Hak’ın her şeye gücü yeter” dedi.