"Üzülme yâ Resûlallah!"
04/02/2021 Perşembe Köşe yazarı A.U
Bedir Harbi’nde sahâbîler savaş için saf tutmuştu.
Efendimiz, karşılarında bine yakın kâfir ordusunu gördü.
Müslümanlar ise azdı.
Üç yüz sekiz kişiydiler.
Secdeye kapandı.
Ve secde hâlinde:
“Yâ Rabbî, vâdettiğin zaferi ihsân et. Şu mağrûr, kibirli kâfirleri perîşân
eyle” diye duâ etti.
Allah’a yalvardı.
Bir çadırda idiler.
Hazret-i Ebû Bekir yanındaydı.
O, bu içli yakarışı işitti.
Ve üzüldüğünü anladı!
Ona sevgisinden:
“Yâ Resûlallah, kendini bu kadar yorma. O, mutlaka vâdinde duracak ve sana
zafer verecektir” dedi.
Onu teselli etti.
Efendimiz rahatladı.
Hazret-i Sıddîk sözünü bitirdi.
Cibrîl aleyhisselâm, oraya geldi.
Hem de beş bin melekle.
Resûlullaha selâm verdi.
Efendimiz secdedeydi.
Başını secdeden kaldırdı.
Ve selâmını aldı.
Hazret-i Cibrîl:
“Üzülme yâ Resûlallah, müsterih ol. Ebû Bekir’in sözü üzerine Hak teâlâ,
bizi sana yardıma gönderdi” dedi.
Ona bu müjdeyi verdi.
Efendimiz sevindiler.
Gül yüzünde güller açtı.
Hazret-i Cibrîl dedi ki:
“Biz beş bin silâhlı melekleriz.
Bu dîni korumaya, kâfi geliriz.”
