"O, bizden ne işittiyse tereddütsüz inandı!.."
15/01/2021 Cuma Köşe yazarı A.D
Bir talebesi Hacı Bayram-ı Veli hazretlerine sorar:
"Akşemseddin'in kısa zamanda icazet almasının hikmeti
nedir?"
Bugün "İstanbul’un manevi fatihi" büyük velîlerden
Akşemseddin hazretlerinin vefat yıl dönümüdür... Bu mübarek zatın soyu hazret-i
Ebu Bekr-i Sıddîk’a kadar ulaşır. 1390 (H. 792) senesinde
Şam’da doğdu. Yedi yaşında babası ile Anadolu’ya gelip Amasya’ya
yerleşti. 15 Ocak 1460 senesinde Bolu'nun Göynük ilçesinde vefat
etti...
***
Anadolu'da yetişen en büyük velilerden biri olan Hacı Bayram-ı Veli
hazretlerinin talebelerinden biri de Akşemseddin hazretleriydi. Hacı Bayram
hazretlerine bağlanışından kısa bir zaman sonra zekâsı, en önemlisi de şeyhine
tam teslimiyeti sayesinde icazet [diploma] aldı ve irşadla görevlendirildi.
Akşemseddin'in bu başarısı diğer talebeler arasında hasetliğe, kıskançlığa
sebep oldu. Bunlardan biri Hacı Bayram hazretlerine şöyle sordu:
-Efendim, kırk yıldır talebeniz olanlar henüz halifeliğe layık görülmezken
Akşemseddin'in kısa zamanda bu rütbeye ulaşmasının hikmeti nedir?
Hacı Bayram-ı Veli hazretleri şu cevabı verdi:
-Bu köse [Akşemseddin] bizde ne gördü ve işittiyse sebep ve hikmetini araştırmadan
hemen inandı ve teslim oldu. Kırk yıldır hizmetimizde bulunanlar ise bizde
gördüklerinin ve duyduklarının önce sebep ve hikmetini öğrenip sonra inandı ve
teslim oldu. İşte aradaki fark budur!..
***
İstanbul’un fethinden sonraydı. Bir gün hocası Akşemseddin
hazretlerini ziyarete gitti. Elini öpüp, tahtı tacı bırakıp derviş olmak
istediğini söyledi. Hocası, bu teklifi reddederek, devlet işlerine memur edilen
padişahın asıl vazifesini yapmamış olacağını, din-i İslam ve adaletle memleketi
ve dünyayı idare etmenin daha makbul olduğunu; aksi hâlde din ve devletin zarar
göreceği için, ikisinin de Allah indinde mesul olacaklarını bildirdi...
***
Akşemseddin hazretleri bir gün küçük oğlu Hamdi Çelebi'yi dizine
oturtur. Minik yavru bülbül gibi Kur’ân-ı kerim okur. Mübârek, bir ara hanımına
döner. “Biliyor musun?” der: “Aslında dünyanın mihneti, zahmeti çekilmez
ama şuncağızın yetim kalmasına dayanamam. Yoksa çoktaaan göçerdim!”
Hanımı omuz silker: “A efendi” der: “Sen de son
günlerde 'bu dünyadan göçeceğim, göçeceğim' deyip durursun, bir
türlü göçemedin gitti yani...”
Mübarek “Peki hanım, bekle öyleyse!” deyip kalkar. Mescide gider. Talebelerine “okuyun” buyurur. Bir ara gözleri kapanır, yüzü aydınlanır. Kolları yana düşer ve berrak bir tebessüm oturur dudaklarına. Talebeleri eve koşarlar “Başınız sağolsun” derler: “Efendi göçtü!..”
